że się nie może kłaść (bo nie po Słota, słotny, z
że się nie może kłaść (ponieważ nie po Słota, słotny, zasłociło się; pra wstanie), ale słoni, wstania się słowiańskie; wszędzie identycznie. s Słowianie — słuch 501 Słowianie. postać Sławianie, po jak Niemiec, bywa i Słowian (utwo płacająca od 16. do 19. wieku, rzone jak młodzian, albo cerk. ptrmylna; cerkiewne to przejęcie z grec. wên, ramên) uszczypliwem przezwi i łac. Sklavenoi, Sclavus. Przymiot skiem, i oznacza coś wręcz przeciw nik dawniej słowieński (tak stale nego znaczeniu » słowa*: 'mruka' u Kochanowskiego i i.), chociaż (goc. słavan, 'milczeć') albo 'po równie poprawna postać mianow wolnego', jeżeli wolno włączyć tu nika Słowienie, liczba pojed. Sło- polską nazwę 'lnu powoli dojrzewa wienin, nierównie rzadsza; -ia- jącego': słowień, słownia (w prze w Słowianie, od drugiego przypadku ciwieństwie do rychlaka, skakuna). ilości mnogiej: Słowian, zastąpiło Pień sleu- (por. sługa) i siei-, za -ie-. Przypomina pozornie nazwy »kra- stąpione obficie w niem., ang. slow, jowe, topograficzne*, jak Rzymia 'powolny'; por. nasze śluz i ślaz nin, Rzymianie, lub Krakowianin, od tychże pni, a może i słota tu Krakoivianie, ależ odróżnia się od nich należy. Skrócone, czeskie, Słowak, zasadniczo, ponieważ niema żadnego »słow- Słowaczka, itd., niedawne. ski« (»sławska ziemia« u Brodziń Słowik, nazwa ptaka; jak cerk. skiego bywa jego i Kollara wymy sławij, rus. sołowiej dowodzą, z pier słem), jakby koniecznie oczekiwać wotnego *sołw, oznaczającego 'ko należało; przymiotnik brzmi już lor żółtawo-szary' (niemieckie sal, w 9. wieku tylko słowieńsk. Nie- 'brudno-szary'); prus., salo wis po maż i żadnego * wyrażenia, czy jak życzka. tam, skądby Słowian wywodzić Słowo, od tegoż pnia, co słynąć da się, i próżno bajano w 16. wieku i sława; pierwotne *słewo, jak grec. 0 jakiemś podmoskiewskiem jezio klefwjos; gdy po innych językach rze Słownie (X). Dalej, nazwa to nie jedynie 'sławę' znaczy, u Słowian (jak ogólna, lecz kilku szczepów, głów i w Eranie, awest. śravah-) 'mowa, nie pogranicznych; z niemi stykali słowo' (ind. śrawas-, łac. cluor, itd., się najpierw Grecy i Niemcy, i od o 'sławie'). Z pierwotnego pnia na nich przenieśli, uogólnili ją na -s, jak grec. kleos, por. rus. słowszystkich tej samej mowy, jak to wiesa, słowiesnyj, niema u nas już stale bywa (por. franc. Ałłemands śladu. Urobienia: słowny, słowarz, dla wszystkich Niemców). Łacinnicy słownik; słówko. Od słowa (zrozu 1 Grecy używają rychle i formy miałego, w przeciwstawieniu do skróconej, Sciavus, obowiązującej »niemych*, ponieważ niezrozumiałych okazują się często w Europie (a nawet siadów, głównie Niemców) dysponowała u Arabów, Sakłab albo Sakałiba), wyjść i nazwa Słowian (p.), ależ to a ze względu na to że handel niewolnikami niemożliwe (ze względów tak rze zasilał się głównie uprowadzaniem czowych, jak językowych). albo kupnem Słowian, stąd już od